Nie, nie, nie zostaliśmy w Drohiczynie na zawsze J. Choć miasteczko było urocze a wuj spacerując po nim
stwierdził, że mógłby tu mieszkać na starość, uznaliśmy, że zadanie wykonane i
wracamy teraz do bazy czyli do Warszawy. Poranne telefony zawiadamiające wszystkich znajomych, że już po, szybkie
pakowanie na byle jak i oczekiwanie czy autobus przyjedzie czy nie (jakość
rozkładu jazdy była dość wątpliwa). Ostatni rzut oka na Drohiczyński ryneczek,
jogurcie augustowski w pobliskim sklepie i o to, już, 8:42, zapakowani jedziemy
do domu.
W autobusie oczywiście żarty. Człowiek chętnie by pomaszerował (z przyzwyczajenia) a przed nim trzy godziny jazdy, w raczej niewygodnej pozycji. I znowu będę wracał do tego śmierdzącego miasta – marudzi wuj, ale w duchu czuję, że też się cieszy z powrotu. Sokołów Podlaski, Siedlce, niewielu podróżnych. W radio leci msza transmitowana ze stolicy, wszyscy ze względu na wczesną porę ziewają. Wreszcie Mińsk Mazowiecki, Zakręt i w końcu Warszawa. Trakt Brzeski, znajome miejsca, Grochowska, Lubelska i przystanek końcowy. A potem już tylko wielkie uff i radość. Z pierwszego mocnego przytulania, z wanny J, z wrzucenia ciuchów do pralki (!!!) z wypicia herbaty w ulubionym kubku, z długich rozmów o wszystkim i o niczym, z miękkiej pościeli. Lizanie ran, liczenie zostawionych po drodze rzeczy i zgubionych kg (8). I ogromne szczęście, że wreszcie się wróciło. Ktoś mi ostatnio powiedział, że góry są nie tylko po to, żeby na nie wchodzić, ale też po to, żeby z nich schodzić. Z naszą wyprawami też tak chyba jest. I myślę, że jednym z jej najwspanialszych momentów, obok tych wszystkich malowideł, magicznych cerkwi, cudownych krajobrazów i ludzi spotkanych po drodze jest właśnie powrót do domu J J J. Czy mamy plan na kolejny wyjazd? Ależ tak. Ale o tym cicho sza. Na razie wszędzie będę jeździć tramwajem!
A oto bohaterowie naszej wyprawy, bez których nie dalibyśmy rady. Niebieskie moje, brązowe wuja.
Drohiczyński ryneczek. Tuż obok przystanek autobusowy.
W autobusie oczywiście żarty. Człowiek chętnie by pomaszerował (z przyzwyczajenia) a przed nim trzy godziny jazdy, w raczej niewygodnej pozycji. I znowu będę wracał do tego śmierdzącego miasta – marudzi wuj, ale w duchu czuję, że też się cieszy z powrotu. Sokołów Podlaski, Siedlce, niewielu podróżnych. W radio leci msza transmitowana ze stolicy, wszyscy ze względu na wczesną porę ziewają. Wreszcie Mińsk Mazowiecki, Zakręt i w końcu Warszawa. Trakt Brzeski, znajome miejsca, Grochowska, Lubelska i przystanek końcowy. A potem już tylko wielkie uff i radość. Z pierwszego mocnego przytulania, z wanny J, z wrzucenia ciuchów do pralki (!!!) z wypicia herbaty w ulubionym kubku, z długich rozmów o wszystkim i o niczym, z miękkiej pościeli. Lizanie ran, liczenie zostawionych po drodze rzeczy i zgubionych kg (8). I ogromne szczęście, że wreszcie się wróciło. Ktoś mi ostatnio powiedział, że góry są nie tylko po to, żeby na nie wchodzić, ale też po to, żeby z nich schodzić. Z naszą wyprawami też tak chyba jest. I myślę, że jednym z jej najwspanialszych momentów, obok tych wszystkich malowideł, magicznych cerkwi, cudownych krajobrazów i ludzi spotkanych po drodze jest właśnie powrót do domu J J J. Czy mamy plan na kolejny wyjazd? Ależ tak. Ale o tym cicho sza. Na razie wszędzie będę jeździć tramwajem!
A oto bohaterowie naszej wyprawy, bez których nie dalibyśmy rady. Niebieskie moje, brązowe wuja.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz